De deelnemer die een leven heeft waarin eenzaamheid een te grote en verstorende rol speelt, helpen een leven te realiseren waarin eenzaamheid een normale rol speelt. ‘Normaal’ wil in dit verband zeggen: eenzaamheid is een alarmsignaal van het lichaam, dat aangeeft dat onze verbindingen met anderen te wensen over laten. Dat kan ieder van ons van tijd tot tijd overkomen. Het is dus normaal dat iemand zich af en toe eenzaam voelt. Voorbijgaande, tijdelijke eenzaamheid is normaal. Als mensen de competenties en omstandigheden hebben om het op te lossen is er geen reden om in te grijpen. Het is een periode waarin iemand de eigen kracht kan ontdekken.
Het gaat er dus om de deelnemer te helpen die kennis en vaardigheden te ontwikkelingen waarmee zij of hij leert eenzaamheid zodanig te hanteren dat het van voorbijgaande aard is. Nogmaals, het is een leerproces, dus hulp is in dit geval: onderwijzen.